ການບໍລິຫານງານບຸກຄົນ
“ຄົນ” ເປັນໜຶ່ງໃນປັດໄຈທາງການບໍລິຫານທີ່ສຳຄັນແລະຍອມຮັບກັນທົ່ວໄປ
ຮຽກຫຍໍ້ ໆ ວ່າ “4 M’
s” ອັນປະກອບດ້ວຍ ບຸຄາກອນ ຫລືຊັບຢາກອນມະນຸດ (Man) ເງີນ (Money) ວັດດຸ ອຸປະກອນ (Materials) ແລະການຈັດການ (Management) ຈະພົບວ່າຄົນເປັນຊັບຢາກອນທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດໃນການບໍລິຫານ
ເພາະຫາກຂາດກຳລັງຄົນ ກໍຈະບໍ່ມີຕົວຂັບເຄື່ອນປັດໄຈອື່ນ ໆ ນັ້ນເອງ ເພາະສະນັ້ນ
ໃນແຕ່ລະອົງຄ໌ກອນຈຶ່ງຫັນມາໃຫ້ຄວາມສຳຄັນໃນການບໍລິຫານຄົນໃນອົງຄ໌ກອນເພີ່ມຫລາຍຂຶ້ນ
ຊຶ່ງໃນປະຈຸບັນຄື ການບໍລິຫານງານບຸກຄົນ
ຄວາມຫມາຍຂອງການບໍລິຫານງານບຸກຄົນ
ຄຳວ່າ “ການບໍລິຫານງານບຸກຄົນ” ມາຈາກພາສາອັງກະຫລົດທີ່ວ່າ “Personnel
Administration” ຫລື “Personnel
Management” ຊຶ່ງມີຜູ້ໃຫ້ຄຳຈຳກັດຄວາມໄວ້ຢ່າງຫລາກຫລາຍ
ດັ່ງນີ້
ເຟີລິກຊ໌ ເອ ໄນໂກ (Felix A. Nigro)
ໄດ້ໃຫ້ນິຍົມວ່າ “Personnel Administration is
the art of
selection new employees
and making use
of old ones
in such manner
that the maximum
quality and quantity
of output and
service are obtained
from the working
force”
ແປວ່າ“ສິນປະໃນການເລືອກຄົນໃໝ່ແລະໃຊ້ຄົນເກົ່າ
ໃນລັກສະນະທີ່ຈະໃຫ້ໄດ້ຜົນງານ
ແລະບໍລິການຈາກການປະຕິບັດງານຂອງບຸກຄົນເຫລົ່ານັ້ນ
ທັງດ້ານປະລິມານແລະຄຸນນະພາບ”
ສົມພົງສ໌
ເກສົມສິນ ມີຄວາມເຫັນວ່າ “ການບໍລິຫານງານບຸກຄົນນັ້ນ ເປັນການຈັດການ
ກ່ຽວກັບບຸກຄົນນັບຕັ້ງແຕ່ການສັນຫາບຸກຄົນເຂົ້າມາປະຕິບັດງານ
ການເບິ່ງ-ແຍງບຳລຸງປິ່ນປົວ ຈົນກະທັ້ງພົ້ນໄປຈາກການປະຕິບັດງານ”
ຊູສັກດິ໌ ທ່ຽງກົງ
ກ່າວວ່າ “ການບໍລິຫານງານບຸກຄົນ ຄື
ການບໍລິຫານຊັບຢາກອນມະນຸດ ໂດຍມີຈຸດມຸ້ງໝາຍ ເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຄົນດີ
ມີລັກຊະນະ ແລະມີຄວາມສາມາດເໝາະສົມກັບຕຳແໜ່ງຫນ້າທີ່
ມາເຮັດວຽກດ້ວຍຄວາມສົນໃຈ ພຶງພໍໃຈ ຢ່າງມີປະສິດທິພາບ ແລະປະສິດທິຜົນ”
ຈະເຫັນໄດ້ວ່າ
ການບໍລິຫານງານບຸກຄົນບໍ່-ແມ່ນພຽງການເລືອກແລະແຕ່ງຕັ້ງຄົນເຂົ້າມາເຮັດວຽກ ເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ເປັນ
ການດຳເນີນກິດຈະກຳການບໍລິຫານຄົນຕັ້ງແຕ່ເລີ່ມຕົ້ນ
ນັບຕັ້ງແຕ່ກ່ອນບຸກຄົນນັ້ນຈະເຂົ້າສູ່ອົງຄ໌ການ
ຈົນກະທັ້ງພົ້ນຈາກອົງຄ໌ການໄປ ເພື່ອໃຫ້ສອດຄ້ອງກັບການບໍລິຫານອົງຄ໌ກອນໂດຍລວມ
ຫລັກແລະລະບົບບໍລິຫານງານບຸກຄົນ
ລະບົບການບໍລິຫານງານບຸກຄົນໂດຍທົ່ວໄປທີ່ນິຍົມໃຊ້ມີ 2 ລະບົບນຳກັນ ຄື
1. ລະບົບອຸບປະຖຳ (Patronage
System ຫລື Spoil System) ເປັນລະບົບດັ້ງເດີມ
ໂດຍມີແຫລ່ງກຳເນີດມາຈາກຈີນບູຮານ ທີ່ມັກໃຊ້ການສືບທອດທາງສາຍເລືອດ
ລວມໄປເຖິງ ການນຳສິ່ງຂອງ ມາແລກຕຳແໜ່ງ
ລັກສະນະທີ່ສຳຄັນ ຄື
1)
ບໍ່ຄຳນຶງເຖິງຄວາມຮູ້ ຄວາມສາມາດ
2)
ບໍ່ເປີດໂອກາດທີ່ເທົ່າທຽມກັນໃນການເລືອກສັນ
3)
ມັກມີອິດທິພົນທາງການເມືອງເຂົ້າມາແຊກແຊງກິດຈະການພາຍໃນຂອງຫນ່ວຍງານ
ຂໍ້ດີ - ວ່ອງໄວ ແກ້ໄຂສະດວກ
- ມີຄວາມຂັດແຍ້ງໃນການຕັດສິນໃຈນ້ອຍ
- ເໝາະສົມກັບບາງຕຳແໜ່ງ
- ສອດຄ້ອງກັບການປົກຄອງທີ່ມີລະບົບພັກການເມືອງ
ຂໍ້ເສຍ -
ບໍ່ມີຫລັກປະກັນວ່າຈະໄດ້ຄົົນທີ່ມີຄວາມຮູ້ ຄວາມສາມາດ
- ມຸ້ງຮັບໃຊ້ຄົນຫລາຍກວ່າຫນ່ວຍງານ
- ຂວັນກຳລັງໃຈຂອງຜູ້ປະຕິບັດງານບໍ່ດີ
- ຫນ່ວຍງານພັດທະນາໄດ້ຍາກ
2. ລະບົບເຈົ້າທຳ (Merit
System) ເກີດຈາກຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະແກ້ໄຂຂໍ້ບົກຜ່ອງ
ຂອງລະບົບອຸບປະຖຳ ໂດຍເປັນລະບົບການບໍລິຫານບຸກຄົນທີ່ອາໄສຄວາມຮູ້ ຄວາມສາມາດຂອງບຸກຄົນເປັນຫລັກ
ບໍ່ຄຳນຶງເຖິງ ຄວາມສຳພັນສ່ວນຕົວ
ມີລັກສະນະສຳຄັນດັ່ງນີ້
1) ຫລັກຄວາມສາມາດ (Competence) ເປັນການຖືຄວາມສາມາດຂອງບຸກຄົນເປັນສຳຄັນ
ເພື່ອໃຫ້ເໝາະສົມກັບຕຳແໜ່ງຫນ້າທີ່
ແລະຕ້ອງສາມາດໃຊ້ຄວາມຮູ້ມາປະຕິບັດງານໃຫ້ເກີດປະໂຫຍດຕໍ່ສ່ວນລວມ ໄດ້ຢ່າງເຕັມທີ່
2) ຫລັກຄວາມສະເໝີພາກ (Equality
Opportunity) ເປັນການໃຫ້ໂອກາດທີ່ເທົ່າທຽມກັນ
ແກ່ບຸກຄົນທັງໃນການເຂົ້າສູ່ການເປັນລາດການແລະຢູ່ໃນລະຫວ່າງການເປັນຂ້າລາດການ ຊຶ່ງເປັນແນວຄິດຕາມຫລັກ
ປະຊາທິບຫມາກໄຂ່ຫລັງຍະທີ່ໃຫ້ສິດທິສະເໝີພາກແກ່ບຸກຄົນພາຍໃນຂອບເຂດຂອງກົດໝາຍ ໂດຍຖືວ່າທຸກຄົນ
ຈະຕ້ອງໄດ້ຮັບການປະຕິບັດຢ່າງສະເໝີພາກດ້ວຍຄຸນສົມບັດແລະຫລັກເກນທີ່ຢູ່ໃນມາດຕະຖານດຽວກັນ
3) ຫລັກຄວາມຫມັ້ນຄົງໃນຕຳແໜ່ງຫນ້າທີ່ (Security of
Tenure) ຊຶ່ງຕ້ອງໄດ້ຮັບການຍອມຮັບ ແລະຄຸ້ມຄອງຕາມກົດຫມາຍ
ຄືຈະບໍ່ຖືກປົດອອກຫລືໄລ່ອອກຈາກງານໂດຍບໍ່ມີເຫດທີ່ພິສູດໄດ້ ຫລັກການນີ້
ມຸ້ງໃຫ້ຂ້າລາດການເກີດຄວາມຫມັ້ນຄົງຖາວອນໃນອາຊີບ ແລະເກີດຄວາມຮູ້ສຶກຫມັ້ນຄົງທີ່ຈະແສວົງຫາຄວາມຈະເລີນກ້າວໜ້າ ໃນຫນ້າທີ່ຂອງຕົນ
ໂດຍບໍ່ຕ້ອງຄຳນຶງເຖິງເຫດຜົນສ່ວນຕົວຫລືທາງການເມືອງ
4) ຫລັກຄວາມເປັນກາງທາງການເມືອງ (Political Neutrality)
ຄື
ການທີ່ຂ້າລາດການປະຈຳ
ຕ້ອງເປັນກາງທາງການເມືອງແລະສາມາດປະຕິບັດຫນ້າທີ່ໄດ້ຕາມນະໂຍບາຍຂອງລັດຖະບານຢ່າງເຕັມຄວາມສາມາດ
ໂດຍບໍ່ຂຶ້ນຢູ່ກັບອິດທິພົນຂອງພັກການເມືອງໜຶ່ງພັກການເມືອງໃດ ແຕ່ຍັງຄົງສິດທິທາງການເມືອງ ເຊັ່ນດຽວກັບປະຊາຊົນທົ່ວໄປ
ຂໍ້ດີ - ສອດຄ້ອງກັບລະບົບປະຊາທິບຫມາກໄຂ່ຫລັງຍະທີ່ເນັ້ນຄວາມສະເໝີພາກ
- ໄດ້ຄົນດີມີຄວາມຮູ້
ຄວາມສາມາດເຂົ້າມາເຮັດວຽກ
- ສ້າງຂວັນກຳລັງໃຈໃນການ-ເຮັດ-ວຽກງານ
- ຊ່ວຍຫນ່ວຍງານມີປະສິດທິພາບ
ຂໍ້ເສຍ - ລ່າຊ້າ
- ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍໃນການສອບແຂ່ງຂັນສູງ
- ສ້າງຄວາມສຳພັນແບບເປັນທາງການຫລາຍເກີນໄປ
- ເຮັດໄດ້ຍາກ
ເພາະຕ້ອງອາໄສຄວາມຮ່ວມມືຈາກທຸກຝ່າຍຢ່າງຈິງຈັງ
ວິວັດທະນາ-ການການບໍລິຫານງານບຸກຄົນພາຄັດ
ການບໍລິຫານງານບຸກຄົນແບ່ງອອກເປັນ 2 ຍຸກກວ້າງ ໆ ດັ່ງນີ້
1. ຍຸກບູຮານ ຫລືຍຸກດັ້ງເດີມ ແນວຄວາມຄິດຮູບແບບນີ້ ໄດ້ຮັບອິດທິພົນ
ຈາກນັກວິຊາການຫລາຍຄົນ
ໂດຍມີຈຸດເລີ່ມຕົ້ນຈາກງານຂຽນເລື່ອງ
“The study
of Administration” ຂອງ ວູ້ດະໂຫລ ວິນສັນ (Woodrow
Wilson) ໃນປີ ຄ. ສ. 1887
ຊຶ່ງພະຍາຍາມແຍກການບໍລິຫານບຸກຄົນອອກຈາກກິດຈະກຳ
ທາງການເມືອງຢ່າງເດັດຂາດ
ແລະຫລັງຈາກນັ້ນກໍມີງານຂຽນຂອງນັກວິຊາການອີກຫລາຍຄົນ
ໂດຍແນວຄິດໃນຍຸກນີ້ ຈະເປັນການມອງການບໍລິຫານງານບຸກຄົນ ໃນວົງແຄບ ຄື
ກ່ຽວກັບກະບວນການບໍລິຫານງານຕັ້ງແຕ່ການສັນຫາ ການຄັດເລືອກ ການສອບ
ການເລື່ອນຂັ້ນ ການຈຳແນກຕຳແໜ່ງການຝຶກອົບຮົມ
ການອອກຈາກລາດການ ແລະປະໂຫຍດເກື້ອກູນຕ່າງ ໆ ເປັນຕົ້ນ ໂດຍບໍ່ສົນໃຈ
ກັບສິ່ງແວດລ້ອມພາຍນອກມອງການບໍລິຫານງານບຸກຄົນ
ເປັນກົນໄກຂອງຝ່າຍບໍລິຫານທີ່ມີສຳລັບການຄວບຄຸມບຸກຄົນ (Management
Control Activity) ຫລາຍກວ່າ ຈະມອງຄອບຄຸມ ເຖິງຄວາມສຳພັນຂອງສະມາຊິກໃນອົງຄ໌ການ (People -
connected Activity)
ແນວຄວາມຄິດໃນຍຸກນີ້ເປັນການລວມແນວຄວາມຄິດໃນເລື່ອງການແຍກການເມືອງອອກຈາກການບໍລິຫານຢ່າງເດັດຂາດ
ເນັ້ນຄວາມເປັນກາງທາງການເມືອງ ມີລະບົບເຈົ້າທຳເປັນຫົວໃຈໃນການບໍລິຫານ
ເປັນການບໍລິຫານທີ່ມີລັກສະນະປາດສະຈາກຄ່ານິຍົມເນັ້ນແຕ່ເທກນິກແລະປະສິດທິພາບໃນການບໍລິຫານງານ
ແລະເປັນບັນຫາທາງການບໍລິຫານເທົ່ານັ້ນ ຊຶ່ງແນວຄວາມຄິດແບບບູຮານນີ້
ໄດ້ຮັບການທ້າທາຍ ແລະໂຈມຕີ ຈາກນັກວິຊາການຫລາຍທ່ານ
ນັບແຕ່ສົງຄາມໂລກເທື່ອທີ່ 2 ເປັນຕົ້ນມາ ຊຶ່ງເປັນວິວັດທະນາ-ການໄປສູ່ແນວທາງທີ່ 2
2.
ຍຸກໃໝ່ ຫລັງສົງຄາມໂລກເທື່ອທີ່ 2 ນັກວິຊາການເລີ່ມຂຽນບົດຄວາມ
ໂດຍຕັ້ງຂໍ້ສົງໄສກ່ຽວກັບ
ການແຍກການບໍລິຫານອອກຈາກການເມືອງຢ່າງເດັດຂາດວ່າເຮັດໄດ້ຈິງຫລືບໍ່ ນັກວິຊາການລຸ້ນໃໝ່
ພະຍາຍາມອະທິບາຍວ່າແທ້ ໆ ແລ້ວ
ການບໍລິຫານນັ້ນຈະມີຄ່ານິຍົມທາງການເມືອງ
ເຂົ້າໄປກ່ຽວຂ້ອງຢູ່ຕະຫລອດເວລາ
ບັນຫາການບໍລິຫານງານໜ້າຈະພິຈາລະນາໃນແງ່ການເມືອງຫລາຍກວ່າເທກນິກ
ນໍຈາກນີ້ອີກປະເດັນໜຶ່ງທີ່ໂດນໂຈມຕີເປັນຢ່າງຫລາຍຄື ເລື່ອງຂອງ ຫລັກປະສິດທິພາບ
ໂດຍໃນງານຂຽນຂອງເຟີລິກຊ໌ ເອ ໄນໂກ ແລະລອຍດ໌ ຈີ ໄນໂກ ທີ່ມີຊື່ວ່າ “The New Public
Personnel Administration” ກ່າວວ່າ
ຫລັກປະສິດທິພາບມີຈຸດອ່ອນໃນຕົວມັນເອງ 2 ປະການຄື ຈະເປັນຕົວທຳລາຍ
ຫລາຍກວ່າເປັນຕົວຊ່ວຍ-ເຫລືອ
ເຈົ້າຫນ້າທີ່ຝ່າຍປະຕິບັດງານ
ແລະຫລັກປະສິດທິພາບມຸ້ງເນັ້ນແຕ່ສະເພາະກຳວິທີ
ແລະເທກນິກໃນການ-ເຮັດ-ວຽກງານໂດຍມອງຂ້າມຄວາມເປັນມະນຸດໃນອົງຄ໌ການໃດໂດຍສິ້ນເຊີງ
ແນວຄວາມຄິດທີ່ 2 ນີ້ ຈະມີມິຕິໃໝ່ຂອງການບໍລິຫານງານບຸກຄົນ 3 ປະການ ຄື
1)
ເນັ້ນໜັກໃນການບໍລິຫານງານບຸກຄົນໃນຖານະທີ່ເປັນການເມືອງຫລາຍຂຶ້ນ
2)
ໃຫ້ຄວາມສຳຄັນກັບຄ່ານິຍົມ
3)
ການຈັດການກ່ຽວກັບຊັບຢາກອນມະນຸດໃນອົງຄ໌ການ
ອາດກ່າວໄດ້ວ່າ
ແນວຄວາມຄິດໃນຍຸກນີ້ມອົງການບໍລິຫານງານບຸກຄົນ ເປັນລະບົບຍ່ອຍ
ຂອງລະບົບການເມືອງຈຶ່ງຢູ່ພາຍໃຕ້ສະພາບແວດລ້ອມທາງການເມືອງ
ຊຶ່ງພຶດຕິກຳຂອງບຸຄາກອນ ໃນລະບົບຈະຖືກກຳນົດໂດຍພະລັງ ໃນທາງການເມືອງ
ທັງຈາກພາຍນອກແລະພາຍໃນ ລະບົບການຄັດເລືອກຄົນ
ເຂົ້າສູ່ລະບົບລາດການກໍຈະມຸ້ງເນັ້ນເລື່ອງ
ຄວາມສະເໝີພາກແລະຄວາມຍຸດຕິທຳເປັນສຳຄັນ
ດັ່ງນັ້ນ
ຈຶ່ງເນັ້ນໃຫ້ເກີດລະບົບລາດການທີ່ມີລັກສະນະສະທ້ອນຄວາມເປັນຕົວແທນ
ຂອງທຸກກຸ່ມຂອງສັງຄົມ
ຈຶ່ງອາດສະຫລຸບໄດ້ວ່າ
ໃນຍຸກໃໝ່ນີ້ຈະເປັນການມອງການບໍລິຫານງານບຸກຄົນໃນແງ່ມຸມທີ່ກວ້າງຂຶ້ນ
ໂດຍມອງທີ່ຄວາມສຳພັນຂອງບຸກຄົນກັບອົງຄ໌ກອນແລະກາລົບດິສຳພັນຕໍ່ກັນໃນທຸກມິຕິ
ຫລາຍກວ່າທີ່ຈະມອງແຄ່ເປັນ ການຄວບຄຸມພຶດຕິກຳ ຂອງບຸກຄົນໃນອົງຄ໌ກອນເຊັ່ນໃນຍຸກບູຮານ
ວິວັດທະນາ-ການການບໍລິຫານງານບຸກຄົນພາຄັດໃນໄທ
ລະບົບບໍລິຫານງານບຸກຄົນພາຄັດໃນປະເທດໄທມີວິວັດທະນາ-ການມາຕໍ່ເນື່ອງເປັນເວລາຍາວ-ນານຄອບຄູ່ກັບລະບົບລາດການ
ການປ່ຽນແປງແຕ່ລະເທື່ອມັກສືບເນື່ອງມາຈາກການປະຕິຮູບລະບົບລາດການ
ຫລືການປ່ຽນແປງທາງການເມືອງເປັນສຳຄັນ ຊຶ່ງສາມາດແບ່ງອອກເປັນ 5 ຍຸກສຳຄັນ ດັ່ງນີ້
1.
ຍຸກລະບົບສັກດິນາ ບັນດາສັກດິ໌
ຍຸກນີ້ຄອບຄຸມຊ່ວງເວລາຕັ້ງແຕ່ສະໄໝສຸໂຂໄທເປັນຕົ້ນມາ-ຈົນເຖິງສະໄໝລັດນະໂກສິນົດລ໌ຕອນຕົ້ນ
ລັກສະນະການບໍລິຫານງານບຸກຄົນທຸກຢ່າງຈະເປັນໄປຕາມພະລາດອັດຢາໄສຂອງພະມະຫາກະສັດ
ຕະຫລອດຊ່ວງເວລານີ້ມີການປະຕິຮູບທີ່ສຳຄັນຢູ່ 2 ເທື່ອ ກ່າວຄື ໃນສະໄໝພະບະຫລົມໄຕໂລກນາດ ມີລັກສະນະ
ເປັນການປັບ-ປຸງໂຄງສ້າງຂອງລະບົບລາດການ
ເຮັດໃຫ້ມີການແຍກຫນ້າທີ່ແລະຄວາມຮັບຜິດຊອບທີ່ຊັດເຈນຂຶ້ນ
ການໃຊ້ກຳລັງຄົນເລີ່ມເປັນໄປ ຕາມຫນ້າທີ່ຄວາມຮັບຜິດຊອບ
ແລະອີກເທື່ອໃນສະໄໝລັດຊະການທີ່ 5 ຖືເປັນການປະຕິຮູບ ເທື່ອສຳຄັນຍິ່ງ ໃນຂະນະນັ້ນໄທ
ມີການຕິດຕໍ່ກັບຕ່າງປະເທດ
ຈຶ່ງໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກຕະເວັນຕົກເປັນຢ່າງຫລາຍ
ຈຶ່ງມີການປະຕິບັດການບໍລິຫານງານບຸກຄົນຕາມແບບຕະເວັນຕົກ ພ້ອມ ໆ ກັບການປະຕິຮູບການປົກຄອງແລະການບໍລິຫານ ໂດຍພະອົງໂປດໃຫ້ຈັດຕັ້ງກະຊວງຂຶ້ນ 12 ກະຊວງ ແທນ ວຽງ ວັງ ຄັງ ແລະນາ ໃນແຕ່ລະກະຊວງມີເສນາບດີ
ເປັນຜູ້ປົກຄອງຜູ້ບັງຄັບບັນຊາ ແລະມີຖານະເທົ່າທຽມກັນ
ຜົນຂອງການປະຕິຮູບກໍ່ໃຫ້ເກີດການປ່ຽນແປງທີ່ສຳຄັນ 5 ປະການຄື
1)
ແຍກາດການທະຫານອອກຈາກຂ້າລາດການຝ່າຍພົນລະເຮືອນຢ່າງເດັດຂາດ
2)
ມີການຈັດການສຶກສາຝຶກອົບຮົມແລະສອບແຂ່ງຂັນຄົນເຂົ້າຮັບລາດການຕາມລະບົບເຈົ້າທຳ
ໃນກະຊວງມະຫາດໄທ ແທນການຝາກຝັງແລະຊຸບລ້ຽງໃນລະບົບອຸບປະຖຳແບບທີ່ມີມາກ່ອນ
3)
ເລີກ“ລະບົບກິນເມືອງ”
ຈັດລະບົບຈ່າຍເງີນເດືອນໃຫ້ແກ່ຂ້າລາດການ
ລວມທັງ ມີການຈັດປະໂຫຍດຕອບແທນຮູບຕ່າງ ໆ
4)
ປ່ຽນລັກສະນະຂ້າລາດການຫົວເມືອງຈາກລັກສະນະ
“ຂ້າລາດການປົກຄອງ” ຫລື “ນາຍປະຊາຊົນ”
ຊຶ່ງເຮັດຫນ້າທີ່ປົກຄອງປະຊາຊົນ ມາເປັນ “ຂ້າລາດການພົນລະເຮືອນ”
ຫລື “ເຈົ້າຫນ້າທີ່ຂອງລັດ”
ເຮັດຫນ້າທີ່ບຳບັດທຸກບຳລຸງສຸກຂອງປະຊາຊົນແລະບໍລິຫານລາດຊະການແຜ່ນດິນ
5) ສົ່ງເສີມໃຫ້ຂ້າລາດການໄປຮັບລາດການຫົວເມືອງ
ໂດຍໃຫ້ຄົນທ້ອງຖິ່ນໄດ້ຮັບລາດການໃນທ້ອງຖິ່ນນັ້ນ ໆ ແລະໃຫ້ຄົົນທີ່ຮັບລາດການຕາມຫົວເມືອງໄດ້ຮັບປະໂຫຍດໄວກວ່າແລະຍິ່ງກວ່າຄົົນທີ່ຮັບລາດການໃນກຸງ
ລັກສະນະສຳຄັນຂອງການບໍລິຫານງານບຸກຄົນໃນຍຸກນີ້ຄື
ການສັນຫາບຸກຄົນເຂົ້າຮັບລາດການຂຶ້ນຢູ່ກັບ ດຸລົຍພິນິດຂອງພະມະຫາກະສັດ
ແຕ່ໃນຊ່ວງຕອນປາຍຍຸກ ດຸລົຍພິນິດໃນການເລືອກສັນບຸກຄົນເຂົ້າຮັບລາດການ ໄດ້ຍົກມາຢູ່ໃນຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງເຈົ້າກະຊວງເປັນສຳຄັນ
ກ່າວຄື ເຈົ້າກະຊວງແຕ່ລະກະຊວງມີອິດສະຫລະ
ທີ່ຈະສັນຫາຄົນເຂົ້າຮັບລາດການໄດ້
ແຕ່ກໍຍັງບໍ່ໄດ້ມີການກຳນົດມາດຕະຖານຄຸນສົມບັດ ຫລືການຄວບຄຸມມາດຕະຖານ ໃນການບໍລິຫານງານບຸກຄົນເປັນສ່ວນກາງ
2. ຍຸກລະບົບມີຊັ້ນຍົດ
(ພ. ສ.24722475)
ຍຸກນີ້ເປັນຍຸກແຮກ ທີ່ນຳລະບົບເຈົ້າທຳ
ມາໃຊ້ໃນການບໍລິຫານ
ງານບຸກຄົນໃນລາດການໄທໃນລັດຊະສະໄໝພະບາດສົມເດັດພະປົກເກົ້າເຈົ້າຢູ່ຫົວ
ລັດຊະການທີ່ 7
ການເຂົ້າຮັບລາດການຖືເປັນສິດທິຂອງປະຊາຊົນທຸກຄົນຕາມຫລັກຄວາມສະເໝີພາກໃນໂອກາດ ຈຶ່ງມີການເປີດໂອກາດ ໃຫ້ຄົົນທີ່ມີຄວາມຮູ້
ຄວາມສາມາດເຂົ້າຮັບລາດການໂດຍການເລືອກສັນ ຢ່າງເປັນກາງແລະຍຸດຕິທຳ
ຂ້າລາດການທຸກຄົນໄດ້ຮັບເງີນເດືອນຕາມບັນຊີເງີນເດືອນກາງ
ການຈັດລະບຽບບໍລິຫານງານບຸກຄົນຂອງລາດການ ໄດ້ເຮັດຢ່າງເປັນລະບົບ
ໂດຍມີກົດຫມາຍກ່ຽວກັບລະບົບບໍລິຫານງານບຸກຄົນໃນພາຄາດການສະບັບແຮກ ຄື
ພະລາຊະບັນຍັັດລະບຽບຂ້າລາດການພົນລະເຮືອນ ພ. ສ. 2471
ຊຶ່ງປະກາດບັງຄັບໃຊ້ຕັ້ງແຕ່ 1 ເມສາຍນ
ພ. ສ. 2471
ມີຫລັກການຂອງລະບົບເຈົ້າທຳ ຊຶ່ງປາກົດ
ຕາມພະລາດປາລົບໃນຕາພະລາຊະບັນຍັັດນີ້ ຄວາມວ່າ
“ໂດຍທີ່ມີພະລາດປະສົງຈະວາງລະບຽບຂ້າລາດການພົນລະເຮືອນໃຫ້ເປັນໄປໃນທາງເລືອກສັນ ຜູ້ມີຄວາມຮູ້
ແລະຄວາມສາມາດເຂົ້າຮັບລາດການເປັນອາຊີບ ບໍ່ມີກັງວົນດ້ວຍການແສວົງຜົນປະໂຫຍດໃນທາງອື່ນ
ສ່ວນຝ່າຍຂ້າລາດການກໍໃຫ້ໄດ້ຮັບປະໂຫຍດຍິ່ງຂຶ້ນ
ເນື່ອງຈາກຄວາມສະພັ່ງພ້ອມດ້ວຍຂ້າລາດການ
ຊຶ່ງມີຄວາມສາມາດແລະຮອບຮູ້ໃນວິຖີແລະອຸບາຍຂອງລາດການ
ກັບຫນ້າທີ່ແລະວິໄນອັນຕົນພຶງປິ່ນປົວເປັນນິຕົຍການ”
ຕາມພະລາຊະບັນຍັັດນີ້ກຳນົດຍົດໃຫ້ຂ້າລາດການພົນລະເຮືອນຄ້າຍກັບທະຫານດ້ວຍ
ການກຳນົດເງີນເດືອນ ເປັນໄປຕາມຍົດ
ໂດຍຍົດຂ້າລາດການພົນລະເຮືອນມີ 2 ຊັ້ນ ຄື
1)
ຊັ້ນສັນຍາບັດລ
ປະກອບດ້ວຍຍົດຕ່າງ ໆ ຄື ມະຫາອຳມາດຍ໌ເອກ
ມະຫາອຳມາດຍ໌ໂທ ມະຫາອຳມາດຍ໌ຕີ ຮອງມະຫາອຳມາດຍ໌ເອກ ຮອງມະຫາອຳມາດຍ໌ໂທ
ແລະຮອງມະຫາອຳມາດຍ໌ຕີ
2)
ຊັ້ນລາດບຸລຸດ ມີຊັ້ນຍົດຕາດຽວ ຄື ລາດບຸລຸດ
ໃນຍຸກນີ້ປະເທດໄທປະກອບດ້ວຍຂ້າລາດການ 3 ປະເພດ ຄື ຂ້າລາດການທະຫານ ຂ້າລາດການຕຸລາການ
ແລະຂ້າລາດການພົນລະເຮືອນຂ້າລາດການພົນລະເຮືອນ ຈະມີບົດບັນຍະ [ັ]
ຕິຕາມພະລາຊະບັນຍັັດ ລະບຽບຂ້າລາດການພົນລະເຮືອນພ. ສ.2471 ໂດຍມີຄະນະກຳມະການຂ້າລາດການພົນລະເຮືອນ
ເປັນອົງຄ໌ກອນຄວບຄຸມການບໍລິຫານງານບຸກຄົນ
ສ່ວນຂ້າລາດການຕຸລາການນັ້ນມີບົດບັນຍະ [ັ] ຕິໃນການບໍລິຫານງານບຸກຄົນ
ຕາມພະລາຊະບັນຍັັດຊຶ່ງອອກມາໃນປີດຽວກັນ
ຄື ພະລາຊະບັນຍັັດລະບຽບຂ້າລາດການຝ່າຍຕຸລາກົບ. ສ.2471 ໂດຍມີຄະນະກຳມະການຂ້າລາດການຕຸລາກອນ (ກ. ຕ.)
ເຮັດຫນ້າທີ່ເປັນອົງຄ໌ການກາງ ໃນການບໍລິຫານງານບຸກຄົນ
3. ຍຸກລະບົບຕຳແໜ່ງ
(ພ. ສ. 2476 -
2478) ໃນຍຸກພາຍຫລັງການປ່ຽນແປງການປົກຄອງ
ຈາກລະບອບສົມບູນນາຍາສິດທິລາດຍ໌ມາເປັນປະຊາທິບຫມາກໄຂ່ຫລັງຍະໃນປີ
ພ. ສ.2475 ໄດ້ມີແນວຄິດ ກ່ຽວກັບການຈັດລະບົບລາດການ
ແລະການບໍລິຫານງານບຸກຄົນໃນລາດການ ໃຫ້ສອດຄ້ອງແລະທັນສະໄໝ
ເຊັ່ນດຽວກັບປະເທດຕະເວັນຕົກ ຈຶ່ງໄດ້ມີການປະກາດໃຊ້
ພະລາຊະບັນຍັັດລະບຽບຂ້າລາດການພົນລະເຮືອນ ພ. ສ. 2476 ຊຶ່ງກຳນົດໃຫ້ຍົກເລີກຍົດແລະບັນດາສັກດິ໌
ໂດຍປ່ຽນໂຄງສ້າງຂອງລະບົບບໍລິຫານງານບຸກຄົນ
ມາໃຊ້ຕຳແໜ່ງເປັນແກນຫລັກແທນຊັ້ນຍົດ
ມີການກຳນົດເງີນເດືອນໃຫ້ເປັນໄປຕາມຫນ້າທີ່ຂອງຕຳແໜ່ງ
ຊຶ່ງອາດກ່າວໄດ້ວ່າການບໍລິຫານງານບຸກຄົນໃນລາດການພົນລະເຮືອນຊ່ວງນີ້ເປັນຈຸດເລິມແຮກ
ຂອງການບໍລິຫານງານບຸກຄົນ ຕາມລະບົບຕຳແໜ່ງນັ້ນເອງ
ການປັບປ່ຽນລະບົບບໍລິຫານງານບຸກຄົນເທື່ອນີ້
ດຳເນີນການຢ່າງເລັ່ງຮີບແລະຄ່ອນຂ້າງ
ສະເພາະເຈາະຈົ່ງບັງຄັບ ເຮັດໃຫ້ຍາກແກ່ການສັບປ່ຽນໂຍກຍ້າຍ
ບໍ່ຄ່ອງຕົວໃນການບໍລິຫານງານບຸກຄົນ ຈຶ່ງນຳໄປສູ່ ການແກ້ໄຂພະລາຊະບັນຍັັດລະບຽບບໍລິຫານງານບຸກຄົນອີກ
ໃນປີ ພ. ສ. 2479 ໂດຍກັບໄປໃຊ້ລະບົບຊັ້ນຍົດ
ເປັນແກນກາງເໝືອນເດີມ ແຕ່ລຸດຈຳນວນຊັ້ນໃຫ້ເຫລືອພຽງ 5 ຊັ້ນ
4. ຍຸກລະບົບມີຊັ້ນແລະຕຳແນ່ງ (ພ. ສ.2479 2517) ຍຸກນີ້ເປັນຊ່ວງຂອງການປະກາດ
ໃຊ້ພະລາຊະບັນຍັັດລະບຽບຂ້າລາດການພົນລະເຮືອນ 5 ສະບັບ
ຄື ພະລາຊະບັນຍັັດລະບຽບຂ້າລາດການພົນລະເຮືອນ
ພ. ສ. 2479,
2482, 2485, 2495 ແລະ 2497
ຊຶ່ງແຕ່ລະສະບັບມີ ການກຳນົດຊັ້ນປະຈຳຕົວລາດການ
ແລະທຽບຕຳແໜ່ງເຂົ້າສູ່ຊັ້ນຍົດ ກ່າວຄື ຊັ້ນປະຈຳຕົວຂ້າລາດການ ຈະມີ 5 ຊັ້ນ ຄື ຊັ້ນຈັດວາ ຊັ້ນຕີ ຊັ້ນໂທ ຊັ້ນເອກ
ແລະຊັ້ນພິເສດ ກຳນົດເງີນເດືອນ ໃຫ້ໄດ້ຮັບຕາມຊັ້ນທັງ 5 ແລະກຳນົດ ໃຫ້ມີຕຳແໜ່ງຫລັກ 6 ຕຳແໜ່ງ ຄື ເສມີຍນົບນັກງານ ປະຈຳແຜນກ ຫົວໜ້າແຜນກ
ຫົວໜ້າກອງ ອະທິບດີ ແລະປັດກະຊວງ
ອີກທັງກຳນົດວ່າຕຳແໜ່ງໃດ ໃຫ້ແຕ່ງຕັ້ງຈາກຂ້າລາດການຊັ້ນນັ້ນ
ໃນຍຸກນີ້ເປັນຍຸກທີ່ອຳນາດຂອງ ກ. ພ.
ຖືກລຸດແລະເພີ່ມສະຫລັບກັນເປັນລະຍະ ໆ
ເນື່ອງຈາກພໍໃຫ້ອຳນາດ ກ. ພ. ຫລາຍ ລາດການກໍລ່າຊ້າ
ພໍກະຈາຍອຳນາດໄປທີ່ກະຊວງ ທະບວງ ກົມ
ກໍມີຂໍ້ຄົນຫາເລື່ອງບໍ່ເປັນທຳ
ຫລິ້ນພັກຫລິ້ນພວກ ເຫລື່ອມລ້ຳບໍ່ໄດ້ມາດຕະຖານ ຍິ່ງເມື່ອມີການແຍກຂ້າລາດການອອກຫລາຍປະເພດແລະມີການຕັ້ງ ອົງຄ໌ການບໍລິຫານງານບຸກຄົນແຍກອອກຈາກ ກ.
ພ. ຈຶ່ງເກີດບັນຫາຂາດເອກພາບ ເຫລື່ອມລ້ຳບໍ່ເປັນທຳ ບໍ່ເປັນມາດຕະຖານດຽວກັນຫລາຍຍິ່ງຂຶ້ນ
ປາຍຍຸກນີ້ໄດ້ມີຂ້າລາດການເພີ່ມຂຶ້ນອີກ 2 ປະເພດ ຄື ມີການອອກກົດຫມາຍ ຈັດລະບຽບຂ້າລາດການໄອການ (ພ. ສ. 2503) ແລະຂ້າລາດການພົນລະເຮືອນໃນມະຫາວິທະຍາໄລ
(ພ. ສ. 2507)
5. ຍຸກລະບົບຈຳແນກຕຳແໜ່ງ (ພ. ສ. 2518 ປະຈຸບັນ)
ໃນ ພ. ສ. 2518
ໄດ້ມີການປະກາດໃຊ້ ພະລາຊະບັນຍັັດລະບຽບຂ້າລາດການພົນລະເຮືອນ ພ. ສ. 2518
ເປັນກົດຫມາຍຫລັກໃນການບໍລິຫານງານບຸກຄົນຂອງຂ້າລາດການພົນລະເຮືອນ
ກົດຫມາຍສະບັບນີ້ປ່ຽນຫລັກການສຳຄັນ
ທີ່ເດີມເຄີຍຢຶດຄົນເປັນຫລັກ ມາເປັນຢຶດງານເປັນຫລັກ ໂດຍອາດຖືໄດ້ວ່າ
ການປ່ຽນແປງຕາມພະລາຊະບັນຍັັດ
ສະບັບນີ້ເປັນການປະຕິຮູບການບໍລິຫານງານບຸກຄົນໃນລາດການເທື່ອສຳຄັນ
ຊຶ່ງສາລະສຳຄັນຂອງການປ່ຽນແປງ ມີທີ່ໜ້າສົນໃຈ ດັ່ງນີ້
1) ຍົກເລີກຊັ້ນປະຈຳຕົວຂ້າລາດການມາໃຊ້ເປັນລະບົບຕຳແໜ່ງຕາມຫລັກລະບົບຈຳແນກຕຳແໜ່ງ
(Position Classification) ໂດຍກຳນົດໃຫ້ມີ 11 ລະດັບ
2) ກຳນົດໃຫ້ຂ້າລາດການໄດ້ຮັບເງີນເດືອນຕາມລະດັບຕຳແໜ່ງ
3) ຫລັກການໃຫ້ຂ້າລາດການປະຈຳມີຄວາມເປັນກາງທາງການເມືອງ
4) ປ່ຽນຫລັກການເລືອກສັນບຸກຄົນເຂົ້າດຳລົງຕຳແໜ່ງ
ໂດຍອາດໃຊ້ວິທີການສອບຫລືຄັດເລືອກໄດ້
ຕາມເຫດຜົນຫລືຄວາມຈຳເປັນຂອງແຕ່ລະຕຳແໜ່ງ
ແລະຍັງເປີດໂອກາດໃຫ້ບັນຈຸຄົນເຂົ້າຮັບລາດການ ໃນລະດັບຕຳແໜ່ງສູງ ໆ ໃນຖານະຜູ້ຊົງລັກຊະນະດ້ວຍ
5) ນຳຫລັກການສັບປ່ຽນໝຸນວຽນຕຳແໜ່ງບໍລິຫານທຸກ 4 ປີ ມາໃຊ້
ນອກຈາກນີ້ຍັງມີການປ່ຽນແປງໃນດ້ານອງຄ໌ປະກອບຂອງຄະນະກຳມະການຂ້າລາດການພົນລະເຮືອນ
(ກ. ພ.) ມີການປັບ-ປຸງຫນ້າທີ່ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງສຳນັກງານ ກ. ພ.
ແລະການປັບ-ປຸງລະບຽບວິໄນ ແລະການອຸດທົນນ໌
ຕະຫລອດຈົນມີການສ້າງລະບົບຮ້ອງທຸກຂຶ້ນມາເປັນເທື່ອແຮກ ອີກທັງຍັງກຳນົດ
ໃຫ້ມີການປະເມີນຜົນງານເພື່ອເລື່ອນຂັ້ນເງີນເດືອນປະຈຳປີ
ຕະຫລອດຈົນຍົກເລີກຂ້າລາດການວິສາມັນອີກດ້ວຍ
ກ່າວໄດ້ວ່າ
ໃນຍຸກນີ້ເປັນການປ່ຽນແປງເທື່ອໃຫຍ່ໃນລະບົບບໍລິຫານງານບຸກຄົນພາຄັດ
ມີການແຍກປະເພດຂ້າລາດການໃໝ່ເພີ່ມອີກ 4ປະເພດ ຄື ຂ້າລາດການເມືອງຕາມ ພະລາຊະບັນຍັັດລະບຽບ
ຂ້າລາດການ ພ. ສ. 2518
ຂ້າລາດການລັດສະພາຕາມພະລາຊະບັນຍັັດລະບຽບຂ້າລາດການສະພາ ພ. ສ. 2518 ຂ້າລາດການຄູຕາມພະລາຊະບັນຍັັດຂ້າລາດການຄູ ພ. ສ.2521 ແລະຂ້າລາດການຕຳລວດ
ຕາມພະລາຊະບັນຍັັດລະບຽບຂ້າລາດການຕຳລວດ ພ. ສ. 2521
ກະບວນການບໍລິຫານງານບຸກຄົນ
ກະບວນການບໍລິຫານງານບຸກຄົນນັ້ນ
ກ່ຽວຂ້ອງກັບການດຳເນີນການໃນຫລາຍຂັ້ນຕອນທີ່ສຳຄັນ ດັ່ງນີ້
1. ການວາງແຜນກຳລັງຄົນ
2. ການກຳນົດຕຳແໜ່ງ
3. ການກຳນົດຄ່າຕອບແທນ
4. ການສັນຫາແລະຄັດເລືອກ
5. ການພັດທະນາບຸຄາກອນ
6. ການປະເມີນຜົນປະຕິບັດງານ
7. ການເລື່ອນຕຳແໜ່ງ
8. ການໂອນ ຫລືຍ້າຍ
9. ຂວັນແລະວິໄນ
10. ການພົ້ນຈາກລາດການ ລະບົບບຳເໜັດບຳນານ
ອົງຄ໌ການກາງການບໍລິຫານງານບຸກຄົນ
ອົງຄ໌ການກາງບໍລິຫານງານບຸກຄົນພາຄັດ
(Central Personnel
Agency) ເປັນກົນໄກສຳຄັນໃນການ
ຄວບຄຸມແລະກຳກັບເບິ່ງ-ແຍງໃຫ້ການບໍລິຫານງານບຸກຄົນພາຄັດເປັນໄປຢ່າງມີມາດຕະຖານ
ແນວຄວາມຄິດການຈັດຕັ້ງ
ອົງຄ໌ກອນກາງບໍລິຫານງານບຸກຄົນ ເພື່ອໃຫ້ມີຄວາມເປັນກາງໄດ້ຈິງ
ຈຶ່ງຄວນເປັນຫນ່ວຍງານອິດສະຫລະທີ່ບໍ່ຂຶ້ນກັບ ຝ່າຍບໍລິຫານ ຫລືຢູ່ພາຍໃຕ້ການບັງຄັບບັນຊາຂອງຝ່າຍບໍລິຫານໂດຍກົງ
ຈະໄດ້ພົ້ນຈາກອິດທິພົນຂອງຝ່າຍບໍລິຫານ
ໃນບາງປະເທດໂດຍສະເພາະທີ່ຢຶດຮູບແບບການບໍລິຫານງານບຸກຄົນໃນສະໄໝດັ້ງເດີມມັກຈັດອົງຄ໌ກາງ ໃນຮູບຄະນະກຳມະການ ຄື “Civil Service Commission” ຊຶ່ງຈະມຸ້ງເນັ້ນພາລະຫນ້າທີ່
ໃນດ້ານການເລືອກສັນບຸກຄົນເຂົ້າຮັບລາດການແລະຫນ້າທີ່ສຳຄັນອື່ນ ໆ ໃນການບໍລິຫານງານບຸກຄົນພາຄັດ
ໃນບາງປະເທດອາດມີອົງຄ໌ການກາງ ບໍລິຫານງານບຸກຄົນຫລາຍອງຄ໌ການ
ເພື່ອແບ່ງພາລະຫນ້າທີ່ ໃນການເບິ່ງ-ແຍງລະບົບບໍລິຫານງານບຸກຄົນພາຄັດປະເພດຕ່າງ ໆ ໃຫ້ເກີດມາດຕະຖານດຽວກັນ
ພາຍໃນຂ້າລາດການທີ່ຈັດໄວ້ໃນກຸ່ມງານດຽວກັນ ແຕ່ຈຸດສຳຄັນຂອງລະບົບ ບໍລິຫານງານບຸກຄົນພາຄັດກໍຄື
ການລວມອຳນາດ (Centralized System) ເພື່ອໃຫ້ເກີດຄວາມເປັນທຳ ແລະມາດຕະຖານໃນການປະຕິບັດການ
ຕໍ່ບຸກຄົນທຸກຄົົນທີ່ເປັນເຈົ້າຫນ້າທີ່ຂອງລັດ
ແຕ່ກໍມີຫລາຍປະເທດທີ່ນິຍົມຈັດຮູບແບບອງຄ໌ການກາງບໍລິຫານງານບຸກຄົນໃນລັກສະນະການ
ກະຈາຍອຳນາດ (DecentralizedSystem) ຄືມີຫລາຍອງຄ໌ການກາງບໍລິຫານງານບຸກຄົນເພື່ອຊ່ວຍກັນຮັບຜິດຊອບ
ໃນກິດຈະກຳການບໍລິຫານງານບຸກຄົນ ເລື່ອງຕ່າງ ໆ
ໂດຍມັກຈະຄົງບາງສ່ວນຊຶ່ງເປັນເລື່ອງທີ່ກ່ຽວກັບນະໂຍບາຍມາດຕະຖານ
ແລະການພິທັກສ໌ລະບົບເຈົ້າທຳໄວ້ເປັນສ່ວນກາງ ແລ້ວກະຈາຍຄວາມຮັບຜິດຊອບ
ໃນດ້ານດຳເນີນການ ບໍລິຫານງານບຸກຄົນ
ສະເພາະເລື່ອງໃຫ້ອົງຄ໌ການອື່ນມອບໃຫ້ແກ່ສ່ວນລາດການຕ່າງ ໆ ຮັບໄປດຳເນີນການເອງ
ສຳລັບປະເທດໄທໄດ້ແບ່ງແຍກອງຄ໌ການກາງບໍລິຫານງານບຸກຄົນອອກຕາມປະເພດ
ຂ້າລາດການ ໃນຮູບແບບຂອງຄະນະກຳມະການຂ້າລາດການປະເພດຕ່າງ ໆ ໂດຍແຕ່ລະອົງຄ໌ການກາງຕ່າງມີອິດສະຫລະ
ໃນການກຳນົດນະໂຍບາຍ ກົດລະບຽບແລະຫລັກເກນຕ່າງ ໆ ທີ່ກ່ຽວກັບການບໍລິຫານງານບຸກຄົນ
ສຳລັບປະເພດຂ້າລາດການທີ່ຢູ່ໃນຄວາມຮັບຜິດຊອບ
ຫນ້າທີ່ແລະບົດບາດຂອງອົງຄ໌ການກາງບໍລິຫານງານບຸກຄົນໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວຈະມີຫນ້າທີ່ຕ່າງ ໆ ດັ່ງນີ້
1. ກຳນົດນະໂຍບາຍດ້ານການບໍລິຫານງານບຸກຄົນພາຄັດ
2. ເປັນທີ່ປຶກສາຂອງຝ່າຍບໍລິຫານໃນການດຳເນີນການດ້ານການບໍລິຫານງານບຸກຄົນພາຄັດ
3. ພິທັກສ໌ປິ່ນປົວລະບົບເຈົ້າທຳໃນການບໍລິຫານງານບຸກຄົນພາຄັດ
4. ອອກກົດລະບຽບ ແລະຄວບຄຸມໃຫ້ມີການປະຕິບັດຕາມ
5. ດຳເນີນການໃນບາງເລື່ອງທີ່ເປັນເລື່ອງສຳຄັນຂອງກະບວນການບໍລິຫານງານບຸກຄົນ
ເຊັ່ນ ການດຳເນີນການສັນຫາບຸກຄົນມາເຮັດວຽກ
ການກຳນົດຕຳແໜ່ງແລະອັດຕາເງີນເດືອນ ເປັນຕົ້ນ
ອົງຄ໌ການກາງການບໍລິຫານງານບຸກຄົນຂອງຂ້າລາດການຝ່າຍພົນລະເຮືອນຂອງໄທເທົ່າທີ່ມີຢູ່ໃນປະຈຸບັນຕ່າງກໍມີບົດບາດອຳນາດຫນ້າທີ່ຕາມກົດຫມາຍຫລັກການບໍລິຫານງານບຸກຄົນຂອງຕົນເອງ
ຊຶ່ງຕ່າງກໍພະຍາຍາມຈະໃຫ້ມີອິດສະຫລະ
ແລະໃຫ້ສິ່ງທີ່ເປັນປະໂຫຍດແກ່ຂ້າລາດການຝ່າຍຕົນຫລາຍທີ່ສຸດ
ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມເຫລື່ອມລ້ຳໃນຫລາຍ
ເລື່ອງໃນການບໍລິຫານງານບຸກຄົນຂອງຂ້າລາດການຂອງລັດອີກທັງຍັງຄົງມີການແຊກແຊງຈາກຝ່າຍການເມືອງ
ຢູ່ເປັນປະຈຳດັ່ງນັ້ນແມ່ນຈະພະຍາຍາມຈະນຳລະບົບເຈົ້າທຳມາໃຊ້ແຕ່ກໍຍັງບໍ່ອາດກຳຈັດລະບົບອຸບປະຖຳໃຫ້ພົ້ນຈາກວົງລາດການ
ໄດ້ຢ່າງເດັດຂາດ
No comments:
Post a Comment